vakantie in eigen land - deel 2

Naast de Dandenongs (het stukje regenwoud uit het vorige blogbericht) bezochten we afgelopen weekend ook een oud mijnwerkersstadje Bendigo genaamd.  En het ging niet om koolmijnen, maar wel om goudmijnen.  De goudkoorts hier dateert van de jaren 1850.  Het stadje leek dan ook zo te zijn weggelopen uit een Amerikaanse Western.  De regen gooide wat roet in het eten, maar onze sjieke bak overwon met gemak de in rivieren omgetoverde wegen. Lang leve de sjieke bak dus !  De goudmijn kon ook bezocht worden en via een pratende tram krijg je een rondleiding in deze bruisende stad.

vakantie in eigen land

We wonen nu een maand in ons huisje in Mornington en beginnen stilaan op onze plooi te komen.  De meeste meubeltjes en andere noodzakelijke spullen zijn intussen aangekocht, geleverd en dankzij onze handige harry in elkaar gestoken dus we kunnen nu elk weekend ten volle benutten om het mooie land rondom ons te bezoeken.

Twee weken geleden bezochten we een stukje regenwoud.  De pracht en praal was moeilijk op foto vast te leggen, maar we zullen jullie toch een indruk geven van wat we gezien hebben. We kunnen alvast vermelden dat onze mond openviel van verbazing bij het zien van al die prachtige natuur.

De aangetaste boomschorsen zijn het gevolg van een klein diertje (de yellow bellied glider - oftewel de buidelrat met gele buik) dat zich 's nachts tegoed doet aan het sap van de eucalyptus boom.

sjieke bak en veel miserie

Vandaag kregen we weer een paar typische Australische telefoontjes.  Het eerste was om te melden dat het tweede stapelbed dat we een maand geleden besteld en betaald hadden nog steeds niet binnen was.  "Due to an internal screw up the wharehouse delivered us normal beds instead of bunks.  Sorry for the inconvenience. The bunks will be here in two weeks !"  Van waar moeten die bedden wel komen zeg?  Timboektoe??  Neen! China natuurlijk! Everything is made in China tegenwoordig en dat zal met die bedden wel niet anders zijn. 't Is godgeklaagd.  Post van belgie staat hier op minder dan een week, maar op een stom stapelbed moet een mens anderhalve maand wachten.  Al een chance dat onze kleine bezoekers pas over een dikke maand komen, dat geeft ons nog wat speling met de bedden.

Het volgende telefoontje ging - jaja, je raadt het al uit de titel - over de sjieke bak.   

Garage: "Good news sir, the problem was a "kink in the cable" en you can PROBABLY come and get the car tonight".  

Juist...  Gezien de garage een dik uur rijden hiervandaan is hadden we toch graag wat meer zekerheid.   

Wij: "Can you confirm us that the car will be ready for pick up tonight?"

Garage: "One moment please, I will check with the shop.  Sorry sir, the shop is not answering the phone.... (duh!)... na nog veel luide wachtmuziek kregen we toch bevestiging.  De auto zou na sluitingsuren van de garage (17u) aan de straatkant geparkeerd staan met de sleutel in het handschoenkastje.  Voor alle zekerheid wezen ze er nog eens op dat we zeker de reservesleutel moesten meebrengen zodat we "access to the vehicle" zouden hebben.  Zogezegd zogedaan en nadat Jan van het werk thuis was vatten we voor de tweede keer vandaag de rit naar Bentleigh aan.  Daar aangekomen bleek mama's sjieke bak echter niet te bespeuren.  We hebben een paar keer het blokje (zeg maar blok) rond gereden om er ons van te verzekeren dat ze mijn sjieke bak ook niet in een of ander zijstraatje hadden weggemoffeld, maar helaas, no sign of the sjieke bak.  We hebben ook binnen in de garage gekeken of we onze sjieke bak niet zagen staan met een prijskaartje erop... wie weet wilden ze hem wel opnieuw verkopen.  Het blijft immers een sjieke bak, dus de aantrekkingskracht is groot.  Maan neen, ook binnen was de sjieke bak niet te bespeuren.  De kinderen opperden nog dat Zwieber de vos uit Dora hem misschien had gestolen en dat was misschien nog niet zo'n slechte piste.  Swiper (de Engelse Zwieber) is hier ook wel vrij populair, maar een meer plausibele optie is dat ze de sjieke bak weldegelijk langs de straat hebben geparkeerd, met de sleutels in het handschoenkastje... maar was hij ook gesloten vraag ik me af???  We hebben een briefje in de bus gestopt en ze mogen morgen een gekruid telefoontje van ons verwachten.  Meer (hopelijk goed) nieuws volgt!

Ikea en onze sjieke bak

We zijn weer eens naar Ikea geweest - tegen beter weten in - en onzen sjieken bak heeft weer eens miserie.  Toen we naar huis reden hoorden we steeds een vreemd geluid bij elke straat die we naar links insloegen.  Een soort suizen.  Alsof er zand van de ene kant van de auto naar de andere verplaatst werd.  We probeerden ons al onze Ikea aankopen voor de geest te halen en te denken wat dat vreemde geluid kon veroorzaken, maar geraakten er niet uit.  Thuis meteen auto uitgeladen en met de lege auto weer een linkse straat opgezocht, op een rond punt wat toerkes gedaan en het geluid was er nog steeds !!  Bovendien had er zich inmiddels een hele natte plek gevormd op het tapijtje onderaan aan de passagierszetel.  Daarboven waren een geel en rood draadje (we geven hier een uitvoerige beschrijving van het probleem in de hoop dat een naarstige garagist meeleest - Bernard, je mag je persoonlijk aangesproken voelen, dat is immers de bedoeling ;-) te zien waar telkens een drupje water uit sijipelde... Ons persoonlijk vermoeden is dat het iets te maken heeft met de condensvloeistof van de airco, maar om eerlijk te zijn slaan we er echt wel met onze strooien hoedjes naar, want van auto's hebben we weinig kaas gegeten.  Enfin, we weten weer wat doen morgen.  Met de sjieke bak naar de garage.  Het valt jammergenoeg ook samen met de eerste trial schooldag van de junior Benton College waar Jozefien vanaf februari naartoe zal gaan en het valt ook samen met een nieuwe (hopelijk minder xenofobe) playgroup-afspraak in Mount Martha.  We zullen onszelf weer in een aantal gelijke delen moeten verdelen om onze agenda af te werken.  Jan mag het morgen al gaan uitleggen aan zijn baas: "euh, sorry, but our sjieke bak has fallen to pieces and needs fixing and so does our daughter..."

water galore !

Na een bezoekje aan het aquarium van Melbourne waar we in contact kwamen met haaien, waterschildpadden, vieze maar tegelijk intrigerende kwallen en reuze roggen besloten we ook zelf eens het water op te zoeken.

Aangezien het weer hier momenteel niet echt toelaat om richting strand te trekken, besloten we dus de lokale zwembaden eens uit te testen.  Met schrik in het hart (want in Merelbeke werden we op dat gebied zodanig verwend dat geen enkel Vlaams zwembad ook nog maar in de buurt kon komen van de verwennerij) gingen we dus op tocht.  Het was weliswaar Melbourne Cup en dus een public holiday, maar het zwembad van Hastings was open.  En tot 9 pm nog wel.  1:0 dus voor Australie, want in Belgie kan je op een feestdag lekker in je kot blijven, aangezien alles potdicht is.  De kleedkamers waren vrij groezelig en iedereen staat er gewoon bij elkaar in zijn blote flikker.  Dat is voor ons preutse Belgen toch even wennen.  Op het zembad zelf was op het eerste zicht niets aan te merken... alleen... waar kwam die doordringende frietgeur toch vandaan???  Was Bart De Wever ook in Hastings komen zwemmen?  We speurden rond naar het draakske, maar zagen in de plaats een bordje KIOSK.. een frietkraam, temidden van het zwemgebeuren...  In de andere hoek stond een koffieautomaat voor de dorsigen te lessen.  Vreemd, heel vreemd.  Bovendien is het hier blijkbaar helemaal niet de gewoonte om je uit te kleden om te gaan zwemmen.  Neen, je kan gewoon vlak naast het zwembad zitten met schoenen en  kleren aan en ondertussen aan je kind in het zwembad frietje voederen....  hmm  niet echt ons ding.  We hadden onze kleren in een (betalende) locker achtergelaten, daarin waren we ook uniek, iedereen anders legde die gewoon ergens te velde. Barbara haalde er de kids hun kleren uit na het zwemmen en vertrok richting kleedkamer. Jan stond daar nog in zijn zwembroek en klik het deurtje ging onverbiddelijk weer dicht om niet meer open te gaan de juiste code ten spijt. Daar stond hij dan in zijn (welisware nieuwe) zwembroek. Zijn bril was mee met de vrouw des huizes en zodoende zag hij ook de redder niet, ook niet na herhaaldelijk mimmespel van Barbara van achter de ruit. Uiteindelijk toch de redster met overgewicht (waar je dus eigenlijk niet kon naast kijken) gevonden en die zorgde voor een sesam-open-u truck. Helaas, bij het aankleden werd de man des huizes verplicht om commando naar huis te gaan, gezien delen van zijn garderobe al mee waren in Seb zijn zwemzak. 

Volgende keer proberen we het zwembad van Mornington. Wie weet wat staat ons daar te wachten, een kraam met gegrilde kip of meer the aussie way, een BBQ?  Lockers gaan we in elk geval niet meer gebruiken!