Happy Birthday and merry christmas

Aangezien we ook een jarige job hebben op 24 december wilden we er toch een hele speciale kerst van maken.

Na het verorberen van een gezond ontbijt bestaande uit een cupcake en een glaasje melk sprongen we met z'n allen in de sjieke bak en reden we richting Phillip Island.  We begonnen de dag met een wandeling door de Koala Conservation Centre waar we heel wat snurkende beestjes in de bomen zagen hangen.  Tot onze grote vreugde kregen we ook nog skippy the bush kangaroo te zien en hij keek ons al even verbaasd aan als wij hem.  Volgende stop: het strand.  Niets zo leuk als kerst met je voeten in het zand en een ijsje in de hand.  Na een inspannende surfles voor de kindjes deed zo'n ijsje wel deugd.  

Maar onze uitstap was nog niet voorbij.  Iedere dag bij zonsondergang kan je op Phillip Island de Penguin Parade meemaken.  Met 100den tegelijk komen de dwergpinguins uit het water om over het strand naar hun nesten in de duinen te waggelen. Een spectaculair zicht en de pinguins deden met hun gewaggel alle cliche's eer aan.  Terwijl de kleine diertjes piepend hun nestjes opzochten konden we hen rakelings passeren en zagen we hen onder een paar bruggetjes door waggelen om hun bedjes op te zoeken.  Het was een adembenemend zicht om  nooit meer te vergeten.  Terug in de sjieke bak vroegen we nog aan Jozefien of ze haar 5e verjaardag geslaagd vond, maar we kregen al geen antwoord meer.  Ze zat al in dromenland met een glimlach op haar gezichtje.

De sjieke bak

Na ons ongevalletje op weg naar Ikea (zie de post Ikea en boem patat in ons gat) wordt de sjieke bak eindelijk hersteld.  De schade was miniem, maar toch moet de sjieke bak voor 4 dagen in de garage verblijven.  Ik oefen vanavond meteen met de Getz om links te leren schakelen, want een hele dag zonder auto is in car-country verre van evident.

We hebben ook nog een hoop te regelen, want binnenkort is het niet alleen kerst, maar is het ook de 5e verjaardag van Jozefien.  Daar kijkt ze al bijna een heel jaar naar uit, dus het zal een groot feest worden met ditto cake, eventueel een klein BBQ-tje en uiteraard wat ijsjes op het strand.  Duimen voor mooi weer is dus de boodschap !

In het land van Oz

We gingen afgelopen 4 dagen op logement in het land van Oz bij Erik, Tine, Lore en Korneel (voor hun avonturen kijk op http://inhetlandvanoz.blogspot.com/) en het was echt wel dolle pret.  We stapten op woensdagavond op een vliegtuig en bleven tot zondagavond in NSW.  Sebastiaan zag er eerst een beetje tegenop om nog eens op een vliegtuig te stappen.  De herinnering aan de 30 uur durende reis van Belgie naar hier zat er duidelijk nog vers in.  Helaas reed de tram niet tot in Corrimal, dus was het vliegtuig toch aan de orde.  Jan kon vanuit NSW trouwens gewoon verder werken in de afdeling die BlueScope in Port Kembla heeft.  Makkelijk toch?

Het werd een afwisselende en sportieve 4 daagse.  We hebben gezwommen in het zeezwembad in Bellami beach, we hebben een bushwalk gedaan in de escarpment waar we letterlijk bloedzuigers tegen het lijf liepen en we hebben gefietst op fietsjes die veel weg hadden van diegene die je in de velodroom in Blankenberge ziet, we hebben ijsjes gegeten aan het fameuze Operah House en we hebben vooral veel gelachen ! Er kwam ook nog bezoek over de vloer van Shirley en Peter.  Hun zoontje Nolle heeft nog in de Bergwegel gezeten bij juf Anniek, meester Bruno en juf Sofie.  Wat is de wereld toch klein!

Prep Orientation Day

Het schooljaar in Australie loopt van februari tot december.  Na 17 december krijgen de kinderen hier welverdiende zomervakantie.  Vanaf februari 2011 zal Jozefien in de echte school mogen starten.  Het eerste jaartje school (een beetje vergelijkbaar met onze derde kleuterklas) heet hier "Preparation" of in het Nederlands "voorbereiding".  Tijdens dit jaartje worden de kinderen voorbereid op de lagere school.  Aangezien in Australie geen woord kan bestaan zonder afkorting wordt ook het Preparation year kortweg "Prep" genoemd.  De Prep kindjes mochten vandaag al eens komen proeven van hoe hun leventje er zal gaan uitzien vanaf februari.  Ze mochten een uurtje in hun klasje vertoeven en maakten op die manier kennis met hun juf en de andere kindjes.  Miss Susan (zo heet de nieuwe juf) valt heel goed in de smaak bij Jozefien.  Het klikt heel goed en de juf heeft al veel Nederlandse woordjes van Jozefien geleerd (al was het volgens mij eerder de bedoeling dat Jozefien Engels zou leren, maar bon).  Het gemis van juf Sofie en het schooltje in de Bergwegel is nog niet helemaal verdwenen, maar miss Susan heeft al veel goedgemaakt.  Op foto's van Jozefien in haar prachtige uniformpje is het echter nog even wachten, want de "home and away - jurkjes"  moeten allemaal een stuk ingekort worden eer ze zich erin zal kunnen voortbewegen.  

Hieronder alvast een voorsmaakje van het uniform en wat mooie foto's van de Balnarring Primary School.  De school is ook eigenaar van de mooie wetlands die het terrein omringen.

Feestjes galore

We hebben weer goed gefeest afgelopen weekend.  Op zaterdag was er voor de personeelsleden van BlueScope Steel een feestje ter ere van de man met de rode muts met witte bol (zoals Jozefien vaak opmerkt) maar de man zelf was niet te bespeuren.  Maar goed ook, want papa en mama hadden eigenlijk geen uitleg klaar op de vraag waarom de kerstman hier voor sinterklaas komt en in Belgie pas erna.  Bovendien hadden we ook nog geen kerstkadootjes voor de kinderen voorzien, aangezien kerst in Belgie traditioneel pas op 24 december vieren.  Hier in Australie is kerst een heel gedoe en het wordt al gevierd vanaf half november tot en met 25 december. We hebben dan ook wijselijk besloten om onze kinderen gewoon uit te leggen dat de kerstman wel veel feestjes geeft, maar er zelf meestal niet op kan aanwezig zijn.  Dit uiteraard omdat hij het veel te druk heeft met het kopen van alle kadootjes.  Onze sinterklaas kennen ze hier in Australie niet.  Tja, zoals Sabine ook al op haar blog vermeldde is het een heel eind van Spanje naar Australie.  Gelukkig voor onze kids is de goede man met de rode mijter speciaal voor de Belgische kindjes toch tot hier willen komen.  Lang kon hij niet blijven, want hij had een druk programma.  De grote verschillen met de Belgische Sint waren dat hij hier Engels sprak, op blote voeten binnenkwam nadat hij zijn teenslippers aan de deur had laten staan en dat zijn paard zeker en vast "Fine Weather today Mate" noemt ipv "Slecht Weer Vandaag" zoals in Belgie.  Zwarte Piet stond ook  hier aan zijn zijde en ook het kleine zwarte boekje was hier present.  De kindjes (vooral Sebastiaan) waren er dan ook niet gerust in en daar kon ik goed in komen.  Nadat ze het met angstige ogen hadden aanzien gingen ze toch aarzelend een praatje doen met de goede sint en aangezien het een vergevingsgezinde man is kregen ze alsnog hun kadootje.   Eind goed al goed en de dag werd naar traditionele gewoonte afgesloten met een bezoekje aan het strand.  't Is eens iets anders dan een witte kerst...

vakantie in eigen land - deel 2

Naast de Dandenongs (het stukje regenwoud uit het vorige blogbericht) bezochten we afgelopen weekend ook een oud mijnwerkersstadje Bendigo genaamd.  En het ging niet om koolmijnen, maar wel om goudmijnen.  De goudkoorts hier dateert van de jaren 1850.  Het stadje leek dan ook zo te zijn weggelopen uit een Amerikaanse Western.  De regen gooide wat roet in het eten, maar onze sjieke bak overwon met gemak de in rivieren omgetoverde wegen. Lang leve de sjieke bak dus !  De goudmijn kon ook bezocht worden en via een pratende tram krijg je een rondleiding in deze bruisende stad.

vakantie in eigen land

We wonen nu een maand in ons huisje in Mornington en beginnen stilaan op onze plooi te komen.  De meeste meubeltjes en andere noodzakelijke spullen zijn intussen aangekocht, geleverd en dankzij onze handige harry in elkaar gestoken dus we kunnen nu elk weekend ten volle benutten om het mooie land rondom ons te bezoeken.

Twee weken geleden bezochten we een stukje regenwoud.  De pracht en praal was moeilijk op foto vast te leggen, maar we zullen jullie toch een indruk geven van wat we gezien hebben. We kunnen alvast vermelden dat onze mond openviel van verbazing bij het zien van al die prachtige natuur.

De aangetaste boomschorsen zijn het gevolg van een klein diertje (de yellow bellied glider - oftewel de buidelrat met gele buik) dat zich 's nachts tegoed doet aan het sap van de eucalyptus boom.

sjieke bak en veel miserie

Vandaag kregen we weer een paar typische Australische telefoontjes.  Het eerste was om te melden dat het tweede stapelbed dat we een maand geleden besteld en betaald hadden nog steeds niet binnen was.  "Due to an internal screw up the wharehouse delivered us normal beds instead of bunks.  Sorry for the inconvenience. The bunks will be here in two weeks !"  Van waar moeten die bedden wel komen zeg?  Timboektoe??  Neen! China natuurlijk! Everything is made in China tegenwoordig en dat zal met die bedden wel niet anders zijn. 't Is godgeklaagd.  Post van belgie staat hier op minder dan een week, maar op een stom stapelbed moet een mens anderhalve maand wachten.  Al een chance dat onze kleine bezoekers pas over een dikke maand komen, dat geeft ons nog wat speling met de bedden.

Het volgende telefoontje ging - jaja, je raadt het al uit de titel - over de sjieke bak.   

Garage: "Good news sir, the problem was a "kink in the cable" en you can PROBABLY come and get the car tonight".  

Juist...  Gezien de garage een dik uur rijden hiervandaan is hadden we toch graag wat meer zekerheid.   

Wij: "Can you confirm us that the car will be ready for pick up tonight?"

Garage: "One moment please, I will check with the shop.  Sorry sir, the shop is not answering the phone.... (duh!)... na nog veel luide wachtmuziek kregen we toch bevestiging.  De auto zou na sluitingsuren van de garage (17u) aan de straatkant geparkeerd staan met de sleutel in het handschoenkastje.  Voor alle zekerheid wezen ze er nog eens op dat we zeker de reservesleutel moesten meebrengen zodat we "access to the vehicle" zouden hebben.  Zogezegd zogedaan en nadat Jan van het werk thuis was vatten we voor de tweede keer vandaag de rit naar Bentleigh aan.  Daar aangekomen bleek mama's sjieke bak echter niet te bespeuren.  We hebben een paar keer het blokje (zeg maar blok) rond gereden om er ons van te verzekeren dat ze mijn sjieke bak ook niet in een of ander zijstraatje hadden weggemoffeld, maar helaas, no sign of the sjieke bak.  We hebben ook binnen in de garage gekeken of we onze sjieke bak niet zagen staan met een prijskaartje erop... wie weet wilden ze hem wel opnieuw verkopen.  Het blijft immers een sjieke bak, dus de aantrekkingskracht is groot.  Maan neen, ook binnen was de sjieke bak niet te bespeuren.  De kinderen opperden nog dat Zwieber de vos uit Dora hem misschien had gestolen en dat was misschien nog niet zo'n slechte piste.  Swiper (de Engelse Zwieber) is hier ook wel vrij populair, maar een meer plausibele optie is dat ze de sjieke bak weldegelijk langs de straat hebben geparkeerd, met de sleutels in het handschoenkastje... maar was hij ook gesloten vraag ik me af???  We hebben een briefje in de bus gestopt en ze mogen morgen een gekruid telefoontje van ons verwachten.  Meer (hopelijk goed) nieuws volgt!

Ikea en onze sjieke bak

We zijn weer eens naar Ikea geweest - tegen beter weten in - en onzen sjieken bak heeft weer eens miserie.  Toen we naar huis reden hoorden we steeds een vreemd geluid bij elke straat die we naar links insloegen.  Een soort suizen.  Alsof er zand van de ene kant van de auto naar de andere verplaatst werd.  We probeerden ons al onze Ikea aankopen voor de geest te halen en te denken wat dat vreemde geluid kon veroorzaken, maar geraakten er niet uit.  Thuis meteen auto uitgeladen en met de lege auto weer een linkse straat opgezocht, op een rond punt wat toerkes gedaan en het geluid was er nog steeds !!  Bovendien had er zich inmiddels een hele natte plek gevormd op het tapijtje onderaan aan de passagierszetel.  Daarboven waren een geel en rood draadje (we geven hier een uitvoerige beschrijving van het probleem in de hoop dat een naarstige garagist meeleest - Bernard, je mag je persoonlijk aangesproken voelen, dat is immers de bedoeling ;-) te zien waar telkens een drupje water uit sijipelde... Ons persoonlijk vermoeden is dat het iets te maken heeft met de condensvloeistof van de airco, maar om eerlijk te zijn slaan we er echt wel met onze strooien hoedjes naar, want van auto's hebben we weinig kaas gegeten.  Enfin, we weten weer wat doen morgen.  Met de sjieke bak naar de garage.  Het valt jammergenoeg ook samen met de eerste trial schooldag van de junior Benton College waar Jozefien vanaf februari naartoe zal gaan en het valt ook samen met een nieuwe (hopelijk minder xenofobe) playgroup-afspraak in Mount Martha.  We zullen onszelf weer in een aantal gelijke delen moeten verdelen om onze agenda af te werken.  Jan mag het morgen al gaan uitleggen aan zijn baas: "euh, sorry, but our sjieke bak has fallen to pieces and needs fixing and so does our daughter..."

water galore !

Na een bezoekje aan het aquarium van Melbourne waar we in contact kwamen met haaien, waterschildpadden, vieze maar tegelijk intrigerende kwallen en reuze roggen besloten we ook zelf eens het water op te zoeken.

Aangezien het weer hier momenteel niet echt toelaat om richting strand te trekken, besloten we dus de lokale zwembaden eens uit te testen.  Met schrik in het hart (want in Merelbeke werden we op dat gebied zodanig verwend dat geen enkel Vlaams zwembad ook nog maar in de buurt kon komen van de verwennerij) gingen we dus op tocht.  Het was weliswaar Melbourne Cup en dus een public holiday, maar het zwembad van Hastings was open.  En tot 9 pm nog wel.  1:0 dus voor Australie, want in Belgie kan je op een feestdag lekker in je kot blijven, aangezien alles potdicht is.  De kleedkamers waren vrij groezelig en iedereen staat er gewoon bij elkaar in zijn blote flikker.  Dat is voor ons preutse Belgen toch even wennen.  Op het zembad zelf was op het eerste zicht niets aan te merken... alleen... waar kwam die doordringende frietgeur toch vandaan???  Was Bart De Wever ook in Hastings komen zwemmen?  We speurden rond naar het draakske, maar zagen in de plaats een bordje KIOSK.. een frietkraam, temidden van het zwemgebeuren...  In de andere hoek stond een koffieautomaat voor de dorsigen te lessen.  Vreemd, heel vreemd.  Bovendien is het hier blijkbaar helemaal niet de gewoonte om je uit te kleden om te gaan zwemmen.  Neen, je kan gewoon vlak naast het zwembad zitten met schoenen en  kleren aan en ondertussen aan je kind in het zwembad frietje voederen....  hmm  niet echt ons ding.  We hadden onze kleren in een (betalende) locker achtergelaten, daarin waren we ook uniek, iedereen anders legde die gewoon ergens te velde. Barbara haalde er de kids hun kleren uit na het zwemmen en vertrok richting kleedkamer. Jan stond daar nog in zijn zwembroek en klik het deurtje ging onverbiddelijk weer dicht om niet meer open te gaan de juiste code ten spijt. Daar stond hij dan in zijn (welisware nieuwe) zwembroek. Zijn bril was mee met de vrouw des huizes en zodoende zag hij ook de redder niet, ook niet na herhaaldelijk mimmespel van Barbara van achter de ruit. Uiteindelijk toch de redster met overgewicht (waar je dus eigenlijk niet kon naast kijken) gevonden en die zorgde voor een sesam-open-u truck. Helaas, bij het aankleden werd de man des huizes verplicht om commando naar huis te gaan, gezien delen van zijn garderobe al mee waren in Seb zijn zwemzak. 

Volgende keer proberen we het zwembad van Mornington. Wie weet wat staat ons daar te wachten, een kraam met gegrilde kip of meer the aussie way, een BBQ?  Lockers gaan we in elk geval niet meer gebruiken!

ikea en boem patat in ons gat

Een ritje naar Ikea is voor ons altijd een excursie vol gevaren.  Niet alleen het gevaar dat we ons zot kopen in de Ikea zelf, maar ook de rit naar Ikea (in Gent dan) heeft ons al eens eerder een geblutste auto en getraumatiseerde kinderen opgeleverd.  Avonturiers als we zijn wilden we echter de Ikea hier in Richmond niet uit de weg gaan en besloten we de autorit van anderhalf uur met twee gekke kinderen op de achterbank te trotseren.  Halverwege de rit sprongen de verkeerslichten van een drukke baan vlak voor onze neus op oranje.  We duwden hard op de rem, maar de Creoolse man die achter ons reed (en voor de meelezende familie trouwens sprekend op Andre Lootens leek) vond zijn rempedaal niet zo snel terug en reed boem patat op ons in.  Mama haar chique bak werd meteen omgetoverd in een blutskar.  Gelukkig deed de man niet moeilijk en waren we snel weer onderweg naar Ikea.  Van een ongevalsaangifte is hier overigens ook geen sprake.  Gewoon namen van verzekeringsmaatschappij uitwisselen, adressen en car registration.  Geen complexe tekeningen van kruispunten en autootjes dus.  De resterende spulletjes die we in Ikea gezien hadden en later gingen ophalen zullen nog even moeten wachten tot mama's chique bak een gloednieuwe bumper heeft.  We willen immers niet nog mensen op het idee brengen om boem patat in ons gat te rijden.

SUV en zomerweertje

Onze super deluxe SUV was nog niet klaar om afgehaald te worden.  Dan maar onze kleine Getz afgehaald. Vandaag was echter ook de dag dat ons 2 weekjes durende verblijf in het vakantiehuisje in Safety Beach ten einde liep en we moesten dus weer ons ganse hebben en houden verhuizen.  Dit keer gelukkig niet naar de andere kant van de wereld, maar naar een fantastische Bed & Breakfast in Mount Martha, alweer een pittoresk stadje hier op de peninsula.  De Bed & Breakfast wordt uitgebaat door de gastvrije Arnold en Gail en van zodra  je het terrein op komt ruik je de wondermooie tuin die Gail hier onderhoudt.  Hier kunnen jullie zelf zien hoe we met ons nieuwe verblijf weer eens met ons gat in de Australische boter zijn gevallen.
http://www.seppelthouse.com.au/
We hadden een beetje schrik om de hele verhuis met onze Getz te regelen en zijn vroeg genoeg opgestaan om eventueel een aantal keren over en weer te kunnen rijden met alle bagage.  Al bij al blijkt een Getz niet te onderschatten en hadden we aan 2 ritjes (eentje met en eentje zonder kinderen) ruimschoots voldoende.  Hiep hiep hoera voor Hyundai dus.

Intussen zijn we weer goed geïnstalleerd in onze nieuwe vestigingsplaats en blijven we hier lekker wonen in het mooie groen vlakbij het strand en de speeltuin tot we ons huisje tip top in orde klaargestoomd hebben.  De 2 bunkbeds, 2 queen beds, 42" tv, salon maar uiteraard ook wasmachine, droogkast en strijkijzer zijn al besteld en worden in de loop van het weekend thuis afgeleverd en in elkaar gezet. Rest ons nog een eettafel en uiteraard ook tuinmeubilair, want het wordt hier al volop zomer.  Vandaag zijn we pas om 17u naar het strand gegaan, want het was toch een beetje te heet voor ons Belgisch velleke.

Dental en fatty boys

We zijn amper 3 dagen in het land en begrijpen al ten volle waarom private health insurance zo belangrijk is.  Ondanks het feit dat ik net voor ons vertrek nog op controle ben geweest bij de tandarts in België kreeg ik hier net nadat mijn lichaam hersteld was van de jetlag een helse tandpijn die mijn nachtrust verstoorde en mijn dagen ondraaglijk maakte.  Het verdict was simpel: ik moet naar een Australische tandarts.  Aangezien ik al vele Belgische tandenbeulen in mijn leven heb bezocht, zag ik er massaal tegenop om de Australische tegenvoeter te ontmoeten.  Hij stelde mij echter meteen gerust en zijn assistente (in wiens ogen het wellicht ook lente was naar analgogie met het seizoen hier en ook met het liedje natuurlijk, maar ik was te bang om het te zien) deed me een slabbetje om en gaf me een grote zonnebril die ik verbaasd, maar volgzaam opzette.  De tandarts wist te vertellen dat de zonnebril was zodat je niet de hele tijd in het felle licht boven je moest kijken.  Hij beloofde me nogmaals zachtaardig te zijn.  Ik was immers zijn allereerste Belgische patiënte en wilde hij er nog meer krijgen in de toekomst, dan mocht hij met mij uiteraard niet beulen.  Zogezegd zogedaan en voor ik een spuit kreeg om het gaatje te vullen werd er zelfs met een super zacht watje met verdovende gel over het tandvlees gegaan opdat ook de spuit niet zo gevoeld worden.  Luxe zeg.  Verder kon je het hele gebeuren van boren, vullen en polijsten mooi volgen op een schermpje boven je hoofd, relaxed met een oversized zonnebril op je hoofd.

Na een 10 tal minuten was mijn gaatje verleden tijd en kon ik aan de balie mijn rekening gaan betalen.  Ik mocht zomaar effe 153 AUD ophoesten voor een simpel gaatje, geen X-rays, niets speciaals.  De mevrouw aan de balie keek me met ontzetting aan toen ik nee antwoordde op haar vraag :"do you not have any kind of private insurance at all??".  Tja, dat zullen we dan maar snel in orde maken en dan nog 6 maand wachten om een nieuw gaatje te krijgen, want er staat immers een wachttijd op dental...

Intussen amuseren de kids zich hier nog steeds te pletter in het huisje.  Voor hen is het nog steeds vakantie, ook al moeten we af en toe wat tijd uittrekken om wat huisjes te bezoeken.  Als het mooi weer is zijn ze niet uit de tuin weg te slaan, maar als het al eens wat frisser is amuseren ze zich samen met spelletjes spelen en verhaaltjes lezen in de fat boys die ze zelf tot "fatty boy" hebben gedoopt.  Dat wordt al zeker iets dat we ook in ons eigen huis zullen installeren.

huizenjacht

Gisteren met een toekomstige collega van Jan - een gezapige blootsvoets rijdende mens - de buurten hier wat gaan verkennen.  Mount Martha en Mornington dragen nog altijd onze voorkeur weg, maar het aantal beschikbare rentals voor 21 oktober - de dag dat we ons vakantiehuisje moeten verlaten -  is er niet echt groot.  Daarom zijn we vandaag ook de buurt van Frankston, meer bepaald Frankston South gaan kijken.  Ook wel wat mooie huizen gezien daar, maar daar heb je wel de highway 11 die nogal wat roet in het eten gooit.  Het huis moet echt aan de juiste kant van de 11 liggen, anders moet je voor iedere trip naar zee de highway oversteken.  Dat vermindert dus ook weer het aantal rental properties.  Morgen trekken we op pad naar de real estate agents.  Hopelijk komt er snel iets uit de bus, want verlenging voor het vakantiehuis blijkt ook niet mogelijk.  We leven nog steeds op hoop.  We hebben nog anderhalve week en denken dat we op die tijd toch iets moeten vinden.  Duim maar allemaal mee.

Intussen amuseren we ons maar een beetje op het strand, we moeten toch leren relaxen zoals echte aussies he

Safety Beach, Victoria

We zijn er !!  Het heeft lang geduurd, maar we hebben het gehaald.  Na 3 vluchten van respectievelijk 6u, 14u en 1,5u en nog een autoritje (met onze knal oranje gigantische huurauto Holden SV6) van bijna 2u zijn we op onze bestemming aangekomen.  En het loont de moeite.  De eerste dag en nacht waren zwaar, maar vandaag was er al beterschap.  Jetlag doet rare dingen met een mens.  Jozefien was weer het meest van al ondersteboven en viel op de meest onmogelijke plaatsen gewoon zonder enige voorafgaande waarschuwing in slaap.  Heel vreemd.  Vandaag toch 2 speeltuinen (die je hier inderdaad op gewoon elke hoek van de straat vindt) bezocht, een ijsje gegeten en natuurlijk ook een klein strandwandelingetje gemaakt en wat schelpjes gezocht.  Toch ook nog wat nuttige dingen gedaan zoals onze bankrekening geactiveerd (jullie mogen nu allemaal storten :-)), een internet dongle gehaald en Australische gsm nrs gehaald die we nu verwoed proberen van buiten te leren, maar helaas zonder enig succes.  We logeren momenteel in een prachtig vakantiehuisje in Safety Beach, dat voldoet aan alles wat op de website staat vermeld en zelfs nog veel meer.  Zo zitten hier een aantal Ikea bakken vol speelgoed in een gankast en staat de garage vol fietsjes (ook met steunwieltjes), steppen, emmertjes en schepjes en nog veel veel meer om de kinderen een leuke dag te bezorgen.  Het dikke tapijt in de living en in de slaapkamers voelt zalig onder onze blote voetjes en de gigantische flatscreen TV toont de 100den kinder DVD's die hier in de lades zitten.

Morgen gaan we meteen op verkenning in de verschillende buurten waar we het goed achten om te wonen.  Een toekomstige collega van Jan neemt ons mee op verkenning doorheen het hele schiereiland.  Op zondag laten we dat alles even inwerken en vanaf maandag starten we met de huizenjacht.  Op het verlanglijstje staan momenteel Mount Martha en Mornington bovenaan.

Het geluk vinden

Een typische zondagochtend in Belgie: de deurbel rinkelt om 9.30, twee deftig uitziende heren staan aan de deur met een folderke...
Zij:"Het geluk vinden in het leven, is dat niet belangrijk?"
Wij:"We hebben het al gevonden en gaan er dinsdag naartoe."

Ik zou zeggen, Hosanna!

Farewell feestjes

Om iedereen nog eens te kunnen zien moeten we onze weekends goed indelen.  Tegenwoordig gaan we dus ongeveer 3x daags taart eten bij vrienden en familie die we allemaal nog een laatste keer willen zien voor we ons boeltje pakken en naar de andere kant van de wereld vertrekken.  Als dat zo doorgaat zullen we op 5 oktober niet meer door de deur van dat vliegtuig kunnen...
Het is ook druk met de verkoop van de laatste spullen, al hebben we intussen onze buik meer dan vol van de gemiddelde kapaza koper.  Ik geef jullie even een opsomming mee van de meest irriterende en belachelijke kapaza reacties die we tot nu toe ontvingen:
1) bij de verkoop van 2e hands glazenonderzetters Zack - onze vraagprijs 3 euro:
Vraag: "zijn deze in nieuwstaat en krasvrij?"
Antwoord : "neen, ze zijn immers 2e hands en dus reeds gebruikt.  Als u nieuwe wenst gaat u beter naar de winkel en kan u beter meer dan 3 euro op zak hebben"
2) bij de verkoop van een Ikea wandlamp voor 1,5 euro (nieuwprijs 6 euro):
Vraag: "ik heb interesse en wil de lamp kopen voor 1,5 euro.  Wilt u de lamp verzenden aub?"
Antwoord: "de lamp kost amper 6 euro nieuw in Ikea, verzendkosten zijn 5,70 euro, dus dat komt u toch duurder uit"
Vraag: "waarom kan u de lamp niet via kiala verzenden, dat kost immers maar 4 euro"
Antwoord: "grrrrr"
Verder komt de helft van de kopers gewoon niet opdagen en zit je dus uren te wachten voor niets.
Als ik in Australië niet weet wat gedaan (je weet maar nooit) ga ik op missie en ga ik ook wat kapaza verkopers irriteren.  Ik zal mijn tijd doden met mailtjes versturen in de zin van: "ik ben erg geïnteresseerd in de kleerkast die u verkoopt, maar kan u me laten weten hoeveel ze weegt?" of "ik heb wel interesse in de fiets die u verkoopt, maar enkel als hij ook kan omgebouwd worden in een straaljager"

Vakantiehuisje

Bij deze is ons vakantiehuisje geboekt, alle info op http://www.seaeaglebeachhouse.com.au/. Daar gaan we dus de eerste 14 dagen spenderen, en ondertussen proberen om een deftig rental house te vinden in Mornington en omgeving.

En de beer is aan zijn laatste adem toe

De sollicitatie procedure bij Bluescope is zeker en vast een lang proces, maar het einde is in zicht. Dinsdag had ik nog een interview met HR en ook dat is goed verlopen. Ze willen nu nog een background check doen, maar dat is gewoon papierwerk. We kunnen eigenlijk alle werk voor onze visum aanvraag recycleren. Alleen 1 klein probleem, we hadden al die data online bewaard, maar die blijkt daar nu verdwenen... Bijgevolg kan Barbara vandaag nog eens naar haar werk om alle papieren nog eens in te scannen, wat zouden we doen zonder deze duizendpoot he. Normaal volgt er dus volgende week een officiële Letter of Offer, en dan kunnen we toch op dat gebied al gerust zijn.
Wat betreft temporary housing zijn we ook alles aan het afronden, we zouden in Safety Beach een vakantiehuis boeken. Eenmaal alles daar rond is, zullen we zeker de fotookes eens posten.
En o ja, Jan zit vandaag voor de laatste dag op zijn werk. Toch een vreemde ervaring om een vertrouwde plaats, waar je met veel plezier werkt te verlaten...

Dik vel heeft die beer

Het is intussen bijna een maand geleden sinds ons vorige berichtje.  En al die tijd zitten we al in spanning te wachten op nieuws over de job in Melbourne. 

Telkens als we de wanhoop nabij waren en met de handen in het haar zaten kregen we weer een mailtje van BlueScope waarin niet echt stond dat we de job hadden, maar ook zeker niet stond dat we de job niet hadden.  Eens per week stuurden ze ons een nieuw sprankeltje hoop waar we dan weer een week moesten op teren.  Het is intussen dus duidelijk dat de beer waarvan sprake in ons vorige blogberichtje een behoorlijk dik vel heeft.  Zelfs nu hij al een paar ladingen hagel in zijn lijf heeft, is dat vel nog steeds niet van de beer gestroopt en dus niet klaar voor verkoop.

Intussen kregen we van BlueScope een berichtje dat ze onze referenties gingen contacteren. Die referenties zullen natuurlijk alleen maar lovend commentaar leveren, dus we vermoeden dat het vel van die beer nu toch stilaan zal beginnen loskomen. 

In elk geval hadden we voor onszelf afgesproken dat we begin september de knoop gingen doorhakken over onze bestemming en al het voorgaande in beschouwing genomen zullen we dus naar Melbourne trekken, meer bepaald naar the Mornington Peninsula.

Voor de geïnteresseerden hebben we hier op het internet nog een mooi filmpje gevonden over the Mornington Peninsula… wie zou daar nu niet willen wonen?

Het vel van de beer

De vorige keer hebben we al een en ander over werkgelegenheid geblogd en intussen is er op dat front wat meer actie. Er waren al 5 weken voorbij gekropen sinds mijn solllicitatie bij Bluescope Steel en we begonnen die piste stilaan af te schrijven (de zenuwen begonnen behoorlijk toe te slaan).  Begin deze week kregen we dan toch een verrassend en verlossend maitje.  Of we nog interesse hadden in de job bij BlueScope... euh ja duuh vaneigens Bruce. We spraken af om een telefonisch interview te doen op donderdag ochtend (onze tijd). Het werd een gesprek van bijna een uur, gelukkig op kosten van BlueScope. Het gaat om een job bij een interne consulting afdeling, en leunt sterk aan bij de functie die ik nu met veel plezier uitoefen. Het gesprek was heel aangenaam en het ging zeker niet de hele tijd over werk, maar ook over woonomgevingen, wineries ... Ook de vraag naar loon kwam aan bod, meestal toch een teken van sterke interesse.  Het was een heel goed gesprek en beide partijen hielden er een goed gevoel aan over, de enige drempel die er voor hem nog bestond, was het aanwerven van iemand die hij nog nooit gezien had. Ik begrijp hem wel, want met mijn bochel, hanekam en 7 neusringen ben ik nu niet bepaald het type dat in een consulting  afdeling thuis hoort ;-)
Enfin maandag middag volgt er al een vervolg gesprek samen met zijn baas, ditmaal een skype video gesprek... hopelijk val ik nu niet door de mand ;-)
Rest dan nog 1 klein detail: de afdeling van BlueScope waar ik zou voor werken, heeft medewerkers in zowel Wollongong als Hastings waarbij ze een lichte voorkeur hadden voor de vestiging in Hastings.  Tijd dus om ook de staat Victoria eens goed uit te pluizen.  Thank god for Google Earth :-) Hastings ligt in de Mornington Peninsula: op het eerste zicht een hele mooie streek, niet te ver van Melbourne,  leuke stadjes die niet te groot zijn (Mornington zelf ziet er geweldig uit), mooie beaches en betaalbare huizen.  Wat wil een mens  nog meer.
Dus onze twijfels tussen Adelaide en Wollongong zouden wel eens kunnen uitdraaien op een derde keuze.
Laat ons het vel van de beer niet verkopen voor hij geschoten is, maar maandag volgt alvast meer info!  Keep tuned and fingers crossed dus !

Mornington	Wollongong

Werken!

Omdat we aan de andere kant van de planeet ook brood op de plank moeten hebben, is Jan in actie geschoten om de arbeidsmarkt te verkennen en actie te ondernemen.
Gezien mijn huidige job zich in de staalsector situeert, is het misschien logisch om daar te beginnen. Wat snuisterwerk leert dat er twee grote staalbedrijven zijn down under:

• BlueScope
• OneSteel

Het eerste bedrijf lijkt heel interessant, het is de grootste speler, en heeft een filosofie die wel enigszins aansluit bij die van Sidmar. Daarenboven bevindt het zich in Port Kembla, dichtbij Wollongong in de Illawara region een heel mooie streek die toch nog betaalbaar is.
De vacatures op hun websites wat gevolgd en een eerste keer gereageerd op een positie als Solutions Architect, een sterk IT gerichte job, maar iets waarvoor ik hier zeker in aanmerking zou voor genomen worden. Na een 10-tal dagen al een vriendelijke mail terug gekregen met de mededeling dat ik niet weerhouden was. Enige tijd later een vacature gezien die me eigenlijk op het lijf geschreven is, een Senior Supply Chain Consultant. Ook daar een aanvraag voor ingediend, ondertussen zijn we 3 weken verder en niets meer gehoord. Goed of slecht nieuws, wie zal het zeggen...
Ondertussen natuurlijk niet stil gezeten en aan het netwerken geslaan. Zo heb ik een contactpersoon kunnen bereiken (dank u Yannick), die me meteen doorverwezen heeft naar zijn directe manager. Die leek aan de ene kant wel geïnteresseerd, maar aan de andere kant wist hij ook te vertellen dat het momenteel toch ook 'difficult times' zijn in de staalindustrie aldaar.
Ik ben benieuwd naar de outcome, u toch ook?

PS: als er bij de Australische lezers mensen met connecties zijn, dan ...

Plopperdeplopperdeplop

Vooraleer we naar kangoeroeland verdwijnen zijn we nog even naar een ander land geweest... het ligt ook aan zee, maar voor dat land hebben we geen permanent visum.  We hebben er wel wat kleurrijke figuren ontmoet zoals Mega Mindy, Kabouters Plop, Lui, Klus en Kwebbel, de grote Piet Piraat en nog vele andere.  En raar maar waar, we hadden ook het weer aan onze zijde in Plopsaland.  Het was nog eens een dagje pure ontspanning, zowel voor de kids als voor ons.  Papa en mama hadden al iets meer last van attracties zoals 'stien Struis' storm op zee' dan de kids, maar al bij al viel het naast onze groene gezichten best mee.  De foto's van de groene gezichten zijn gecensureerd met behulp van photoshop...

Jozefien moet brillen

Op het einde van het schooljaar kregen we een brief mee van het CLB.  Jozefien zou best eens naar de oogarts gaan...  Zo gezegd zo gedaan en op 24 juni, meteen na ons weekje rust in Frankrijk maakten we een afspraak bij de oogarts.  Dat ze ging moeten brillen, daar hadden we ons wel enigszins op voorbereid, maar dat ze een afwijking van 4 en 4,5 zou hebben, daar stonden we toch even van te kijken.  Gelukkig is er een hele goeie en ook makkelijke remedie voor oogafwijkingen, eentje die wij in ons gezin maar al te goed kennen: brillen...

Begin juli zijn we dan met z'n allen naar de brillenwinkel gestapt om het allermooiste brilletje voor Jozefien uit te kiezen.  En we zijn allemaal tevreden met het resultaat.  Vinden jullie ook niet dat onze lieve dochter er goed uitziet met haar nieuwe brilletje?  Laat gerust een reactie achter.

me and my big mouth

In ons vorige blogberichtje heb ik verkeerdelijk over ons Belgische weertje geboft. Het heeft zoals gewoonlijk weer niet lang mogen duren. We hadden eens twee dagen mooi weer en meteen regent het weer klachten over het gras dat te droog staat en de patatten die om water smeken, ... Ik hoop dat de klagers nu content zijn, want gisteren viel de regen met bakken uit de lucht.  Resultaat: ondergelopen kelders, straten staan blank, bomen vallen omver en noem maar op.  Een wolkbreuk noemen ze dat dan. Helaas breken de wolken hier nogal eens te vaak naar mijn goesting. Intussen zijn ook onze tropische temperaturen helemaal verdwenen en hebben we onze donsdekens mooi terug op bed gelegd (gelukkig waren we wel zo slim geweest om de donzen niet al te ver op te gaan bergen - of god forbid - al te gaan verkopen ;-)
Hopelijk heeft mijn klaagzang een beetje effect en mogen we dit weekend weer wat beter weer verwachten...

broeierig heet maar toch koude voeten

We mogen in ons Belgenlandje de laatste dagen niet klagen over het weer.  De weermannen en -vrouwen hier voorspellen de laatste tijd niets anders dan mooi weer, temperaturen om en rond de 30 graden en hier en daar een verfrissend buitje.  En deze keer hebben onze Belgische weervoorspellers het nog bij het rechte eind ook!!  Zo kunnen we alvast wat wennen aan wat ons in Australië te wachten staat (althans wat klimaat betreft).  Ondanks het   vaak broeierig hete weer hebben we toch vaak last van cold feet.  De "what if scenario's" volgen elkaar aan razend tempo op in onze hoofden.  Wat als Bluescope steel opnieuw negatief antwoordt, wat als we ook in Adelaide geen job vinden binnen een redelijke termijn, wat als de kinderen zich niet goed voelen aan de andere kant van de wereld, wat als we daar compleet geïsoleerd raken, ...  Anderzijds is een sprong in het donker natuurlijk altijd beangstigend, maar is dat ook niet ergens een beetje de reden waarom we het allemaal doen?  De kick, the excitement, het grote avontuur, the challenge.  Wie weet waar zullen we staan volgend jaar deze tijd en wie weet met welk gevoel we dit berichtje dan nog eens opnieuw bekijken.  Misschien met een brede lach op onze roodverbrande smikkels en misschien met een grimas op onze doorregende smoel terug in België...

bloedheet	koude voeten

Grotten

En we waren weer op uitstap vandaag... we hadden immers weinig andere keuze, want het weer liet het opnieuw niet toe om de kinderen eens naar hartelust in het anders wel prachtige zwembad hier te plonzen.
Dit keer geen Monde Merveilleux des Lutins, maar wel de grotten van Chorange.  Een echte aanrader!!  Stalagtieten in overvloed, prachtige heldere meertjes waar je - ondanks de kou - zo zou induiken, watervallen en dan als toemaatje nog een prachtige lichtshow.  Het slechte weer heeft dus toch nog ergens toe geleid.  Anders hadden we misschien wel deze prachtige grotten moeten missen.

La douce France

Twee weekjes uitblazen, eens zalig niets doen, dolce far niente aan het zwembad met de kids, een verdiende rustpauze na de hectische tijd die we achter de rug hebben en voor de hectische tijd die nog voor de deur staat...  Althans, dat was het plan.  We kwamen hier vorige week zaterdag aan in prachtig zonnig weertje.  Dat bleef zo tot maandag.  Vanaf dan was het gedaan met de leute.  Het slechte weer had ons pad gevolgd en was zonder gps hier geraakt.  Dedju !

Dan maar op zoek naar activiteiten om binnen te doen.  Kon geen probleem zijn volgens het alwetende world wide web...  Le monde merveilleux des lutins op amper 20 minuutjes rijden van waar we nu zitten klonk onze dochter als muziek in de oren.  Daar aangekomen werd het een zoektocht van jewelste naar de kabouters.  Naast de 4 tuinkabouters die ons bij de ingang "begroetten" kregen we er geen meer te zien, ondanks het feit dat we velden met geitenkeutels trotseerden in de hoop op beterschap...

Gelukkig konden we wel kennis maken met een heuse krokodillenboerderij.  Kwestie van de crocodile dundee in ons nog eens los te laten, wilden we dat niet missen.  Nadat ze hun initiële angst voor de monsterachtig grote beesten met dito muil overwonnen hadden, hebben ook de kinderen genoten van de vele krokodillen.






Om toch wat zon te vinden reden we tot in het verre Marseille en we hadden geluk, het slechte weer zat ons weliswaar op de hielen, maar had pech en is in de file in het drukke Marseille een straatje verkeerd gereden waardoor wij van het mooie weer konden genieten.  Weliswaar een rit van bijna 3u, maar in ruil toch prachtige kastelen op het strand kunnen bouwen.  Laat ons hopen dat het weer hier toch nog wat betert zodat we niet witter terugkomen dan we zijn vertrokken.

mooi weer vandaag !

Jaja, ook in België hebben we heel af en toe een dagje mooi weer.  Uiteraard profiteerden we ervan en trokken we er weer op uit.  Op aanraden van Eric en Tine belandden we in het Josephine Charlotte park in Lokeren.  We hebben er met z'n allen ferm onze ogen de kost gegeven en zouden volgend jaar zeker opnieuw gaan moest het niet zo ver zijn ...

house for sale ...of toch niet

Gisteravond hebben we de foto's van het huis op het net gezet - voor de geïnteresseerden is hier nog eens de link.  http://www.immoweb.be/nl/Buy.Estate.cfm?IdBien=2692459&xgallery=&xpage=1

Vandaag kregen we meteen een mooi aantal geïnteresseerden over de vloer, zelfs mensen die op dezelfde dag nog eens terug kwamen met ouders of schoonouders en het ondenkbare is ons voor de tweede keer in ons leven overkomen: het huis was dezelfde dag nog verkocht !  Jozefien kan het nog niet allemaal goed vatten: "wat gebeurt er nu met mijn kamertje, krijg ik dan wel een nieuw kamertje in Australië en gaat het ook wel zo mooi zijn als dit?" Kortom, onze kleine meid heeft grote zorgen...  En wij?  Wij hebben eerlijk gezegd niet eens de tijd gehad om te beseffen dat het huis te koop stond en intussen is het al verkocht.  Op naar ons volgende (Australische) stulpje zou ik zeggen !   Laat die AUD voorlopig nog maar even dalen zodat we ons ginder ook iets moois kunnen permitteren ;-)

Een museum ?!

Gezien we nog niet in een lekker klimaat wonen, was het gisteren weer tobben wat we zouden doen. De hele dag binnen in huis blijven is toch ook niets he. Dan kwam Konjn (de recente roepnaam voor de man des huizes) met het voorstel om naar het ........museum te gaan. Een verwonderde en vertwijfelde blik was zijn deel, maar toch kreeg ik iedereen in de auto. Het was wel even rijden, maar wat bleek, het was echt de moeite. Iedereen vond het plezant, er werd ook een Mazurka gedanst, naast een Kadrill en een Wals van Polle. Is er iemand die aan de hand van bijgaande foto's weet waar we heen geweest zijn?

Le sticker est colle

Maandag 6.00 AM de wekker loopt af, he dat is vroeg, maar het is voor het goede doel. Allemaal snel een boterham naar binnenwerken, mama smeert boterhammekes en hop we zitten al in de auto.  Op naar de Rue Jean Rey in Parijs, Australian Embassy. Centrum Parijs met auto, cool, plots zit je op zo een mastodont van een rotonde met elf vakken, en daarna besef je ineens, tiens dat is hier de Champs Elysees. Auto dan vlot kunnen parkeren twee blokken van de ambassade. 10 minuten voor tijd aangemeld en dus voet op Australische bodem gezet, de kids hun boekentasjes laten X-rayen en hop we zijn binnen. Naar het 6e verdiep, alweer we twee loketten zien en een compleet lege zaal met stoeltjes. Na kort uit te leggen waarvoor we komen, krijgen we als antwoord :"Oh, and you are just here for the day, our printer is a bit crook and last time the printing took about half an hour". Waarop wij : "We thought it was just a sticker", respones:"It is, can you get back here by 3 o'clock?" .

Ok dan maar, om de hoek iets gegeten en nog een wandeling gemaakt, terug gekomen aan de ambassade en ziedaar aan het onthaal lag alles al klaar in een enveloppe, terwijl we naar buiten gaan krijgen we nog een "bedankt en goede dag nog" te horen... 

En natuurlijk waren de kindjes dol-enthousiast over de Eiffeltoren, ze konden er vandaag niet over zwijgen in klas en creche.

waarheen?

De trouwe lezers van onze blog kennen de vraag al he: "in welke stad bevindt zich dit 'boerenhol'?" 

Het is een echte weggever, dus dit keer geen extra tips.

Doe jullie best en je wint maar liefst een bongo bon in het restaurant dat op de afbeelding te zien is (uiteraard inclusief een meet and greet)

 
Gisteren zat er bij de post een brief uit Australië. Het vreemde was dat hij niet aan Jan of mij was gericht, maar wel aan Jozefien en Sebastiaan... wat zou daar toch in zitten? De kindjes waren razend benieuwd (en mama ook). De inhoud? een aantal prikkertjes met de Australische vlag erop en een city map van Adelaide met een hoop bezienswaardigheden op. De prikkertjes kunnen ze gebruiken om op de traktaties te zetten die ze op school zullen geven bij hun afscheid en dankzij de kaart met foto's hebben ze toch al een beetje een idee van waar we vanaf oktober zullen gaan wonen. Ze vonden het in elk geval super fijn om post te krijgen... en dan nog van de andere kant van de wereld... Wat een attente migratie-agent hebben we toch he !

quiz time

Aangezien we op de rommelmarkt stonden afgelopen weekend is ons "dwars-door-België-plan" wat in het water gevallen.  Om onze kwissers niet teleur te stellen zijn we toch nog op zoek gegaan naar foto's van gekende plekjes in België en jawel, we hebben er nog eentje gevonden.  Hier volgen nog wat tips:


- het is niet in Rome
- katholieke beroemdheden
- heilige Amandus

Elfstedentocht deel 2

Gisteren is de eerste fase van de keuken opknap werkzaamheden vlot verlopen, alleen nog een nieuw werkblad en dat varkentje is ook gewassen. Als alles af is, dan zullen we ook dat eens posten, kwestie van de kopers te laten watertanden.
Zondag konden we dus op stap, we gingen weer een eind ver en dronken er een op, proost. Naar goede gewoonte, zal een passende prijs uitgereikt worden aan alle deelnemers, altijd prijs ;-)

Elfstedentocht

Onze laatste 173 dagen in België zijn aangebroken en om dat te vieren beginnen we aan een (elf)stedentocht doorheen gans het land om alles wat een mens in België moet gezien hebben nog een laatste keer te gaan bekijken.  Ook voor de kindjes gaan het misschien mooie herinneringen zijn aan het verre België.
Om het ook voor onze volgers interessant te houden gaan we er een quizke van maken.  We nemen telkens een foto van een bezienswaardigheid in onze bezochte stad en het is aan jullie om te raden waar we geweest zijn.
We beginnen met een weggevertje met links naar Australië...

To the limit mate

SERVICE        FROM                TO                DEPART  ARRIVE
-------------- ------------------- ---------------- -------- -------
TUE 05OCT      BRUSSELS BE         ABU DHABI AE      2220     0700 - 06OCT
DURATION 6:40
                                                        
WED 06OCT      ABU DHABI AE        SYDNEY NS         1015     0720 - 07OCT
DURATION 14:05
                                                        
THU 07OCT      SYDNEY NS           ADELAIDE SA       0945     1125 - 07OCT
DURATION 2:10

De tickets zijn geboekt en we hebben meteen een vleugje Australische mentaliteit opgesnoven wat onze credit cards betreft "to the limit mate, but no worries".  Vreemd genoeg hebben we nog nooit zo halsreikend naar een visa afrekening uitgekeken ;-)

Volgende stap: visa afhalen in Parijs en snel nog even de kids fotograferen onder de eiffeltoren.

Ring ring Adelaide calling

Net het verlossende telefoontje gehad van Rob.  Onze visa zijn toegekend !!!
We hadden het telefoontje niet meer verwacht vandaag.  Rob is altijd een vroege vogel die rond 7u 's morgens belt, maar vandaag was het zowaar 9u.  De lieverd heeft nog speciaal met DIAC gemaild om ons visum voor 10 april rond te hebben en het heeft geholpen ! Super !!
Nu kan het echte werk beginnen.  Vluchten boeken, huis en inboedel verkopen... maar first things first: eerst naar Parijs om het visum in onze paspoorten te laten zetten.  Dat kan ook per post, maar nu we eindelijk zo ver zijn gaan we  het niet meer uit handen geven.  Paris, here we come !
Jieha !!

zonneke

Lang leve het zonnetje.  De kinderen profiteren ervan en laten het niet aan hun hart komen dat de tuin in volle heraanleg is.  Gras of geen gras, zonnen zullen we !

Visum faqske

Nu alles out in the open is, worden we natuurlijk wel vaak aangesproken op onze plannen en alles wat er rond hangt.

Visum voorwaarden zijn een vaak terugkerend thema, vandaar dat we hier even een summiere opsomming geven van enkele vaak gestelde vragen en hun antwoorden.

Eerst en vooral, Australië heeft een puntensysteem voor hun immigratie, heel kort gezegd, wordt gekeken naar:

• leeftijd
• kennis van het Engels
• opleiding in een knelpuntberoep
• werkervaring

De meest voorkomende vragen die ons hieromtrent gesteld worden, zijn:

• Heb je al een job in Australië nodig om een visum te krijgen? Nee, dat is geen voorwaarde. Heb je wel een job offer, en wil je die gebruiken bij je aanvraag, dan val je in een andere categorie, nl. de Employer Nomination Scheme. Hier gaat alles wel betrekkelijk vlug, het nadeel is wel dat je sterk afhankelijk bent van die job, als je die kwijt raakt, dun vervalt je verblijfsvergunning na een zekere tijd.
• Heb je een geldsom nodig om een visum te krijgen? Nee, dat is geen visum voorwaarde. Natuurlijk is de aanvraag van een visum op zich geen goedkoop grapje. Er valt wel het een en ander te betalen: erkenning van diploma's, gecertificeerde kopies, beëdigde vertalingen, de migratie-agent (als je beslist om er een te gebruiken), en natuurlijk de eigenlijke aanvraag bij de DIAC. En je wil natuurlijk ook wel enige marge hebben om onzekerheden en tegenvallers in je eerste maanden ginder op te vangen. Er bestaan wel vis gesponsord door bepaalde regio's waar wel financiële voorwaarden aan verbonden zijn, bv. een State Sponsorship door South Australia.
• Moet je binnen een bepaalde tijd een job hebben? Nee, dat is geen voorwaarde voor het visum. Het is wel zo dat je als nieuwkomer geen recht hebt op uitkeringen (met uitzondering van kinderbijslag), dus het vinden van een job is wel heel belangrijk om de ganse onderneming te doen slagen.

Voor degenen die echt alles willen te weten komen, hier vind je alles over een Skilled Independent Visa, het visum dat wij aangevraagd hebben.

O ja, Barbara haar plasje is ondertussen nog eens opnieuw onderzocht, dit keer zelfs met een volledig labo en het resultaat is dat ze een vis is, of toch zo gezond als een vis ;-) De papieren zijn ondertussen al een weekje binnen, dus nu is het wachten op een antwoord van de CO. Dat zou onze laatst wachtbeurt moeten zijn vooraleer we ons visum in handen hebben. Daarna gaan we natuurlijk nog andere wacht-episodes tegemoet...

afgekeurd !!

Gisteren de medische testen gehad en iedereen was perfect in orde behalve ik natuurlijk.

"Ja mevrouw, dit urinestaal leert ons dat er toch een klein beetje bloed in de urine zit. Hoogstwaarschijnlijk moet u binnen een aantal dagen ongesteld worden." - wel vreemd, want sinds de geboorte van Seb heb ik een mirena spiraal waardoor ik al 2 jaar niet meer ongesteld ben geweest...

Volgens de panelarts moet ik gewoon over een dikke week die test opnieuw doen en zal alles dik in orde zijn. Op hoop van zegen dus...

Alles moet weg

Hoewel we nog wachten op de medicals en ons proper strafblad, beginnen we toch al met de verkoop van het een en ander. We beginnen met allerlei kleine spullen, later volgen naar alle waarschijnlijk de grotere dingen.

Je kan alles volgen op http://shop.kapaza.be/redsmove/

Case Officer !!

En jawel, na amper 57 dagen (je kan het amper wachten noemen) hebben we een case officer !

We kregen net de mail binnen van Rob en sprongen allebei in stilte een gat in de lucht. Ik thuis om de kinderen niet wakker te maken en Jan op het werk om zijn werkgever niet te alarmeren.

De medische testen zullen doorgaan volgende week woensdag bij de panel dokter te Antwerpen. Het uittreksel uit het strafregister is nog niet zo eenvoudig als het lijkt. Niet dat we al een en ander op onze kerfstok hebben, maar volgens de gemeente hebben we dat uittreksel hier niet in een internationale versie waardoor we weer kunnen lopen om het te laten certificeren en vertalen.

Bovendien moet zo'n documentje (indien bestemd voor het buitenland) door de burgemeester van de gemeente worden ondertekend en mits die mens ook niet altijd op het gemeentehuis vertoeft moeten we dat documentje pas eind volgende week verwachten. Dan nog snel naar de notaris om het te laten certificeren en dan naar de vertaalster. De case officer verwacht onze paperassen al op 18 maart, dus we zullen niet te veel moeten lanterfanten :-)

Toen ik het goede nieuws met Jozefien deelde schoot ze meteen in actie. Ze verzamelde meteen alle emmertjes en schepjes die al de hele winter in de garage naar haar stonden te lonken en zei op een typische Jozefien manier: "mama, ik weet dat we niet veel gaan meenemen naar Australië, maar deze zou ik toch maar meenemen, want je weet maar nooit dat ze in Australië geen emmertjes of schepjes hebben." Best dus toch een grote valies kopen als ze ginds echt zo weinig spullen hebben :-)

diary of a pommy immigrant

Hieronder het dagboek van een Engelse migrant tijdens zijn eerste weken in South Australia...

August 31 - Just got transferred with work from Leeds UK to our new home in Karratha, Western Australia. Now this is a town that knows how to live! Beautiful, sunny days and warm, balmy evenings. I watched the sunset from a deckchair by the pool yesterday. It was beautiful. I've finally found my new home. I love it here.

September 13 - Really heating up now. It got to 31 today. No problem though. Living in air-conditioned home, driving air-conditioned car. What a pleasure to see the sun every day like this. I'm turning into a sun-worshipper.

September 30th - Had the back yard landscaped with tropical plants today. Lots of palms and rocks. No more mowing lawns for me. Another scorcher today, but I love it here.

October 10th - The temperature hasn't been below 35 all week. How do people get used to this kind of heat? At least today it's windy though. Keeps the flies off a bit. Acclimatizing is taking longer than I expected.

October 15th - Fell asleep by the pool yesterday. Got third degree burns over 60% of my body. Missed three days of work. What a dumb thing to do! Got to respect the ol' sun in a climate like this.

October 20th - Didn't notice Kitty (our cat) sneaking into the car before I left for work this morning. By the time I got back to the car after work, Kitty had died and swollen up to the size of a shopping bag and stuck to the upholstery. The car now smells like Whiskers and cat s**t. I've earned my lesson though: no more pets in this heat.

October 25 - This wind is a b*****d. It feels like a giant blow dryer. And it's hot as hell! The home air conditioner is on the blink and the repair man charged $200 just to drive over and tell me he needs to order parts from bloomin' Perth ....

October 30th - The temperature's up around 40 and the parts still haven't arrived for the bleedin' aircon. Been sleeping outside by the pool for three nights now. Bloody $600,000 house and we can't even go inside. Why the hell did I ever come here?

November 4 - Finally got the ol' aircon fixed. It cost $1,500 and gets the temperature down to around 25 degrees, but the humidity makes it feel about 30. Stupid repairman.

November 8 - If one more smart a**e says 'Hot enough for you today?' I swear I’m going to throttle him. Bleedin' heat! By the time I get to work, the car's radiator is boiling over, my clothes are soaking bloody' wet and I smell like baked cat!

November 9 - Tried to run some errands after work, wore shorts, and sat on the black leather upholstery in the ol' car. I thought my bleedin' a**e was on fire. I lost two layers of flesh, and all the hair on the backs of my legs and my bleedin' a**e. Now the car smells like burnt hair, fried a**e and baked cat!

November 10 - Weather report! It might as well be a bloody recording. Hot and sunny. Hot and sunny, Hot and bleedin' sunny! It's been too hot to do anything for two bleedin' months and the weatherman says it might really warm up next week.

November 15 - Doesn't it ever rain in this damn place? Water restrictions will be next, so my $5,000 worth of palms might just dry up and blow into the bleedin' pool. The only things that thrive in this hell-hole are the bleedin' flies. You don't dare open your mouth for fear of swallowing half a dozen of the b*****s!

November 20th - Welcome to HELL! It got to 45 bleedin' degrees today. Now the air conditioner's gone in my car. The repair man came to fix it and said, 'Hot enough for you today?' I had to spend the $2,500 mortgage payment to bail me out of jail for assaulting the stupid idiot. Bleedin' Karratha! What kind of sick, demented bleedin' idiot would want to live here!

December 1 -

WHAT!!!!

The first day of Summer!!!!

You are bloody kidding!

Nog even de oorsprong van de term ''pommy immigrant" meegeven. Toen de (vnl Engelse) migranten destijds toekwamen in Australie kregen ze al snel de kleur van een granaatappel (pomegranate). Aangezien de Aussies zo goed als alles afkorten werden de Engelsen dus al snel pommy immigrant genoemd.

Niet veel commentaar nodig

We would just like to add the words "Eat this Visitatie ..."
En misschien ook nog, dank u Meester Bruno
En misschien ook wel dat het ons deugd doet