zeeweer

Het was al eventjes geleden dat we nog een weekend met mooi weer hadden, maar afgelopen zaterdag was het nog eens zover.  Het was zelfs warm genoeg om in zee te gaan.  We hesen de kids dus nog eens in hun surfpakken in plaats van in hun hoodies en jeansbroeken en gingen op weg.  Het werd weer een leuke uitstap waarin ook een stukje bodyboarden met Jozefien op sleeptouw niet kon ontbreken.

wildlife

Jozefien haar school ligt aan de andere kant van de peninsula waar de natuur nog veel ongerepter is dan aan deze kant.  We worden dan ook vaak met het moois en minder moois van moeder natuur geconfronteerd als we de dagelijkse rit naar school aanvatten.
Soms worden we omringd door een zwerm geelkuif kaketoes of roze kaketoes, andere keren zien we reuzachtige mieren een rechtopstaande houding aannemen om ons dreigend aan te kijken en nog andere keren hebben we een close encounter met de huntsmannen die waken over de toiletjes bij Jozefien op school...  We worden hier dus altijd verrast door moeder natuur.  Soms aangenaam, soms minder.
Oh, en toen ik laatst uit de Woolworths buiten kwam passeerde ik een man die een varken over zijn schouder had, maar eigenlijk is dat niet echt wildlife he

art

Zoals de meesten onder jullie wel weten had Jozefien altijd een beetje een achterstand op motorisch vlak.  Tot haar eigen grote frustratie kreeg ze dan ook nooit de prinsessen en kastelen die zich in  haar hoofdje bevonden op een deftige manier op papier.  Sinds ze echter op school Art class (teken- en knutselles) krijgt van Miss Olle heeft ze een paar bokkensprongen gemaakt in haar tekenkunsten.  Haar kopvoeters maakten plaats voor heuse prinsen, koningen en prinsessen en de frustraties zijn dus als sneeuw voor de zon verdwenen.  Sebastiaan kopieert zus gretig en zijn kopvoeters beginnen ook stilaan menselijke vormen te krijgen.  Meestal tekent hij reuzen - zie rechtsonder op de foto (al hebben wij geen idee waar hij die ziet).  Wat zijn we toch weer trots op onze kleine prutsjes!

immunisations - prikjes

De schema's voor inentingen zijn in elk land wel een beetje anders. Hier in Australie krijgen de kinderen een herhalingsprik mazelen bof rubella en tetanos op 4 jarige leeftijd.  Jozefien had die prik nog niet gehad en zat dus een prikje achter en dat moest zo snel mogelijk in orde worden gebracht.  We lieten haar "belgische prikjes" al in het centrale systeem opnemen door onze huisarts, zodat alle instanties hier kunnen zien welke prikjes ze al had gehad en welke "overdue" waren, maar zoals de meesten wel zullen bevestigen is administratie niet iets waar de Australiers voor gekend zijn (of juist wel, 't is maar hoe je het bekijkt).  Toen we gisteren in het "immunisation centre" aankwamen stonden er 2 bureautjes, een hele hoop stoeltjes een een tekenfilmpje op een projectiescherm.  Een woordje uitleg bij de administratieve rompslomp waar ze hier oh zo goed in zijn:

Bij het binnengaan van de ruimte moesten we een nummertje nemen aan bureau 1.  Na een wachttijd van ongeveer een kwartiertje werd ons nummertje naar bureau 2 geroepen.  Daar begon de miserie al.  

Nurse: Waarom moet ze alleen mazelen bof rubella krijgen?  Ben je wel zeker dat ze de rest heeft gehad?  De inenting tegen windpokken noemt bij ons infanrix en bij jullie provarivax.  Je bent toch zeker dat windpokken chicken pox zijn?  Grrrrr... 't begon al op mijn zenuwen te werken.  

Wij: haar inentingen werden door onze Australische GP in het centrale systeem gezet.  Zoek het op en je zal zien wat ze al of niet gehad heeft.

Nurse: ja, dat mag wel in het centrale systeem staan, maar hier op mijn kaartje staat er niets, dus wat mij betreft heeft ze hier in dit centrum nooit iets gekregen

Wij: dat klopt.  Dat komt omdat ze die inentingen in Belgie heeft gekregen

Nurse: In Belgie???  Waarom heb je die in Belgie laten geven

Wij: Omdat we daar woonden natuurlijk (domme geit - silly goat)

Nurse: Oh, en hoe lang wonen jullie in Australie dan?

Wij: 4 maand!

Nurse: Oh, dan zal ik haar inentingen uit Belgie op mijn kaartje hier overschrijven.  Neem maar weer plaats in de zaal en dan worden jullie straks naar bureau 3 geroepen.  Het leek ons zeer nuttig om een centraal systeem te hebben als ze dan alles nog eens op papieren kaartjes overpennen, maar bon.

Na nog een kwartiertje mochten we naar bureau 3.  Daar moesten we een blaadje lezen met de mogelijke bijwerkingen die een inenting met zich mee kan brengen.  We moesten een ander blaadje tekenen om te bevestigen dat we blaadje nr 1 gelezen en begrepen hadden. Djeezes!  Het is maar een prikje he mensen!

Dan terug de zaal in.  Na nog maar eens een kwartiertje wachten mochten we weer een ander bureautje in.  Daar kwamen meteen weer 2 verpleegsters op ons af die ons nog eens alle zelfde vragen stelden als aan bureau 2.  Na jawel - weer een kwartier -  vragen beantwoorden kreeg Jozefien nu echt wel vliegensvlug twee prikken : beide verpleegsters prikten tegelijkertijd in 2 verschillende armen en voor we zelfs maar met onze ogen konden knipperen was het al gebakken.  Na de prikjes moest je nog eens - je gelooft het nooit - een kwartiertje in de wachtzaal blijven (gewoon om zeker te zijn dat niemand een appelflauwte krijgt in het eerste kwartier na zo'n prik).  

Zo, na al die kwartiertjes vonden we dat we een lekker maal op een zonnig terrasje hadden verdiend en nog geen kwartier later stond ons eten al voor onze neus ;-)  Eind goed al goed.

Parent-teacher interview - oudercontact

Gisteren hadden we het allereerste Australische oudercontact.  Het is nog een beetje vroeg aangezien de school amper 20 daagjes bezig is, maar het is wel leuk om zo vroeg in het schooljaar al een gerust gemoed te krijgen.  Jozefien's juf vertelde ons dat Jozefien het in de klas heel goed doet en actief mee praat een vragen stelt.  Ze heeft in de klas ook 2 goeie vriendinnetjes: Peppa en India.  India is - voor de insiders - een beetje zoals Fran was in de visitatie in Bottelare, maar gelukkig is Miss Susan niet zoals de juffen in de 2e kleuterklas in Bottelare en worden de twee vriendinnetjes hier dus niet uit elkaar gehaald.  India is een vrij "volwassen" kind voor haar leeftijd en helpt Jozefien (die zoals gewoonlijk bij de jongste, kleinste en magerste van de hoop is) als ze iets niet alleen kan of als ze iets niet meteen begrepen heeft.  Het is enerzijds leuk om weer een "Fran" te hebben, maar anderzijds brengt dat het gemis naar de Belgische Fran bij Jozefien wel weer wat meer naar boven.  Het viel me wel op dat ze hier niet proberen om iets "negatiefs" over je kind te vertellen, maar juist de positieve kanten benadrukken.  Dat was alvast een pak van ons hart, want een tweede visitatie wou ik Jozefien zeker en vast besparen.  Ik kijk in elk geval al uit naar het volgende oudercontact.

chit chat

Jozefien doet het goed op school.  Ze kan het heel goed vinden met haar juf en dat is wederzijds.  Haar Engels gaat ook met rasse schreden vooruit sinds ze naar school is beginnen gaan.  Op dinsdag mag ze - als ze dat wil - voor de hele klas een "chit chat" doen.  Ze mag dan uitvoerig aan de andere kindjes iets vertellen over een onderwerp naar keuze.  Ze doet dat met volle overgave en eindigt met "thank you for listening everybody".  Wat zijn we trots op haar!  Ze heeft ook al een aantal vriendinnetjes en is sinds kort ook helemaal zot van de muziekleraar.  Niet te verwonderen met haar muzikale roots ;-)
Vanavond hebben we een eerste oudercontact.  Update volgt...

knuffelwasje

Sebastiaan aanvaardt niet snel dat zijn knuffels "niet fris" meer ruiken en graag eens samen in het wasmachine kruipen.  Ik besloot het dus eens op een andere manier aan te pakken en alle varkentjes samen in het grote bad te wassen.  Resultaat: frisse knuffels en frisse Sebastiaan ;-)

Abbotsford convent

Zoals gewoonlijk gingen we ook dit weekend weer op stap.  Aangezien er zware wateroverlast was in grote delen van Victoria ten gevolge van de nasleep van onze lieve vriend Yasi, waren onze opties beperkt.  We trokken dus nog eens richting Melbourne en bezochten dit keer het Abbotsford convent.  We zochten verwoed naar Nick Cave en zijn bad seeds die Tine en Eric daar tegen het lijf waren gelopen en zagen weliswaar heel wat kunstenaars types, maar geen Nick Cave of Robert Smith.  We lieten het niet aan ons hart komen en besloten een klein hapje te eten en te drinken.  De kinderen konden naar hartelust rondlopen in de mooie bloementuinen en konden hun fantasie de vrije loop laten met kastelen en rare schuurtjes in de achtergrond.  We probeerden prinsessen met lange vlechten uit hoge torens te redden en de boze heks die in een oude schuur gelogeerd zat te ontvluchten.  Het was een leuke namiddag.  Zelfs zonder Nick Cave.

school

Vandaag mocht ook Jozefien eindelijk naar school.  Na 4 maand vakantie werd het hoog tijd. Voor de preps hebben ze hier een speciale regeling:    het nieuwe schooljaar begint op een vrijdag, waardoor ze na  een half dagje school al weer aan weekend toe zijn om de eerste indrukken te verwerken en gedurende de eerste daarop volgende week gaan ze slechts halve dagen.  Ook het klasje is in 2 helften opgedeeld zodat het voor de juffen makkelijker is om hun kindjes individueel te leren kennen.  De ene helft komt in de voormiddag naar school, de andere helft gaat in de namiddag.  Jozefien gaat op maandag en dinsdag in de voormiddag naar school van 9u tot 11u30 en op donderdag en vrijdag gaat ze in de namiddag naar school (13u30 tot 15u15).  Zo kunnen zowel de juf als de kindjes op hun gemak inlopen.  Op woensdag is er voor de preps gedurende het eerste trimester geen school zodat ze kunnen bekomen van het (zware) schoolse leven.  De eerste halve dag viel alvast heel goed mee voor Jozefien en ook voor mij was hij snel voorbij.  Ik kan ze in het vervolg dus met een gerust hart en een minder "sick to the stomach" gevoel afzetten.

Seb liet het hele gebeuren niet aan zijn hart komen en leefde zich uit op de speelplaats en in de zandbak.  Het kopje koffie dat aan alle ouders en grootouders werd aangeboden, was niet aan mama besteed, mijn maag lag om een of andere reden lichtjes overhoop...

Beste vriendjes

Ze gaan nu wel naar aparte schooltjes, maar missen elkaar des te meer.
Het is een vaststaand feit: best friends for life !

Little Grasshoppers - kleine sprinkhaantjes

Aangezien het hier voor 3 jarigen niet mogelijk is om echt naar school te gaan (tenzij je 2u per week als "school" interpreteert), besloten we Seb 2 dagen per week naar een soort creche te laten gaan die de little grashoppers noemt.  Ze doen er allerlei schoolse activiteiten dus het is zeker en vast te vergelijken met de kleuterschool bij ons.  Het enige verschil is de kostprijs.  Hier betaal je zo'n slordige 60 euro per dag (flat rate, wat wil zeggen dat je hetzelfde betaalt voor een halve dag of zelfs een paar uur) terwijl de kleuterschool in Belgie natuurlijk gewoon gratis is.  Hoe dan ook, hij keek er echt naar uit om weer naar school te gaan want hij miste de Bergwegel in Merelbeke enorm.  Zijn eerste dag was een soort "orientation day".  Hij ging van 9 tot 11u30 en had er ook morning tea (lees: een appel en een stukje watermeloen).  Op een bepaald moment vond de juf hem echter wat verdwaald en zoekend rondlopen en toen ze hem een foto van een toilet toonde en vroeg of hij moest gaan knikte hij overtuigend.  Toen ze hem toonde waar hij zijn plasje kwijt kon kwam er meteen een ware fontein.  Hij liep blijkbaar al een tijdje te zoeken.  Zijn juf was meteen ook heel trots op zijn droge broek!  Al bij al een heel geslaagde orientation day dus!  Vanaf nu zal hij op dinsdag en donderdag een volle dag gaan.  Hij kijkt er al naar uit om terug naar juf Nikki te gaan.