Jozefien en haar Sofie

 

Jozefiene Langkous wordt 4!

Onze mini-Fien is zo langzaam aan een maxi-Fien aan het worden. Gisteren heeft ze een feestje gebouwd voor de familie en iedereen mocht zich als Pippi of Piraat vermommen. En het was de moeite! Ze had voor een barbie taart gekozen (zou ze in haar prinsessen-fase zitten??) en die was gelukkig niet alleen mooi, maar bovendien reuze lekker.
Jarige job heeft uiteraard ook weer een massa kadootjes ontvangen waardoor we toch even in ons haar moesten krabben om voor alle nieuwe spullen nog een opbergplekje te vinden. Morgen snel nog eens een bezoekje aan het containerpark inlassen om ons te verlossen van alle oude spullen die niet meer te verkopen zijn. We moeten ook dringend eens naar een tweedehands beurs om weer wat plaats in onze living te krijgen. Morgen geeft madammeke nog een feestje voor de (inmiddels ex) klasgenootjes en dan is het genoeg gevierd. Wie weet kan ze haar 5e verjaardag op het strand vieren - dan hebben we alvast minder opkuis achteraf :-)
De baby born pop die ze voor haar verjaardag kreeg is alvast als een siamese tweeling aan haar vastgegroeid. Ze werd meteen "Sofie" gedoopt en Sofie en Jozefien zijn sindsdien onafscheidelijk. We zijn alvast benieuwd hoe lang ze het gaat volhouden en vooral benieuwd hoe lang het gaat duren eer Sofie in een hoek vliegt. Laat ons hopen dat Sofie niet met al haar accessoires mee moet op het vliegtuig als we downunder trekken...

Hiep hiep hoera

Het is zover! Onze online aanvraag bij de DIAC is ingediend ! Hieperdepiep.... Hoera !!

Er rest ons nu alleen nog de formulieren 80 en 1221 verder in te vullen en daarbij diep diep diep in ons geheugen te graven. Een van de vragen is nl. "geef hieronder alle landen waar je de afgelopen 10 jaar geweest bent, inclusief city trips en geef de datums wanneer je daar bent geweest". Onze eerste reactie was :"help ! hoe gaan we dat weer te weten komen"

Ieder van jullie die kleine kinderen heeft herinnert zich nog wel de vele slapeloze nachten en weet wellicht ook hoe nefast dat slaaptekort is voor het korte (en lange) termijngeheugen. Met een kind als Sebastiaan hebben we al heel wat slapeloze nachtjes achter de rug... Ons geheugen is dan helaas ook verglijkbaar met een zeef. Gelukkig kunnen we rekenen op de hulp van familie en vrienden die met ons meepuzzelen:

"het moet voor die tijd geweest zijn, want ik herinner me nog goed dat ik nog niet met x of y samenwoonde" of "ik heb toen die broek van miss sixty gekocht, wanneer was dat merk ook al weer een hype?"

Intussen hebben we nog een jaar of 2 waar we ons vreemd genoeg niets meer van herinneren, maar de overige 8 beginnen stilaan in orde te komen. Ik vraag me af wie die lijstjes gaat lezen en wat ze wel van ons gaan denken... "dat gaat in putje winter op reis naar Letland en wil naar Australie migreren, komt dat wel goed?"

Saluut en de kost eliteschooltje

Ziezo, na een mooi en leuk afscheidsfeestje ter ere van haar 4e verjaardag is het vanaf vandaag officieel gedaan met die stomme rotschool. De testen bij het COS zijn inmiddels ook afgerond en de resultaten waren nogal in de lijn van de verwachtingen. Wat taal betreft scoort onze kwebbel zoals verwacht heel hoog. Op vlak van taalbegrip en ook taaltechnisch scoort madam zomaar effe een leeftijd van 6 jaar !! Van wie heeft ze dat toch, vraag ik me dan af ;-) Dat was ook naar Australië toe wel goed nieuws, want dat betekent ook dat ze zich vrij snel zal kunnen aanpassen aan het Engels. Op de andere vlakken scoorde ze relatief leeftijdsadequaat (IQ net iets hoger), zijnde een jaar of 4, dus niets abnormaals te vinden. Alleen grove motoriek is ons meisje haar ding niet. Volgens de kinesiste heeft ze een iets te lage spanning op de spieren waardoor de meeste grof motorische handelingen voor haar wat meer energie eisen dan voor een ander. Bovendien zit ook haar bekken nog wat losser dan het zou moeten zitten op die leeftijd, waardoor ook evenwichts Dit compenseert ze weliswaar met een iets hoger dan gemiddeld IQ voor haar leeftijd waardoor ze iets sneller "denkt" en daarmee het minder snelle "reageren" compenseert. Bovendien trekt ze de resultaten van de motoriek test naar boven met haar fijne motoriek, want die is dan wel weer dik ok. Het team van het COS heeft ons voorgesteld om haar een aantal beurten kine te laten volgen zodat ze wat kunnen werken op dat evenwicht en die grove motoriek en dan komt alles wel in orde. In elk geval zijn we met die resultaten naar de school getrokken en een gesprek gevraagd met de niet zieke juf, de directie en de zorgcoördinator. Over het feit dat Jozefien op taalgebied dezelfde scores haalt als een kind van 6 werd er weinig of niet gereageerd. Er werd evenmin gereageerd op het feit dat ze op de verdere testen minstens een score haalde van 4 jaar, maar toen we de "problemen" met grove motoriek vermeldden kregen we plots alle aandacht. "wat moeten we nu doen? hoe moeten we dat nu aanpakken? we zijn het niet gewoon om met speciale kinderen te moeten omgaan, we moeten de andere kinderen in de klas informeren over Jozefien haar probleem..."

Over de formulieren waarop ingevuld werd dat Jozefien beter in de 1e kleuterklas zou zitten werd niet meer gerept natuurlijk. Uiteindelijk hadden ze gelijk: "er was een probleem met Jozefien en oh wat goed van hen dat ze dat hadden opgemerkt". Over het feit dat onze spruit een heilige schrik heeft van de nu zieke "juf met de bril" en ze van stress 's morgens staat te braken werd gewoon cooltjes gerepliceerd dat ons kleuter dit maar persoonlijk met "de juf met de bril" moest aanpakken in een face to face gesprek... Juist... ik zie het zo voor mij. Lijkt me echt wel een eerlijke aanpak !

Op het einde van het gesprek werd nog eens gehamerd op het feit dat ze toch een sterk motorisch gerichte school zijn en dat alle kleuters in het begin van de 2e kleuterklas hun eigen rits moeten kunnen dichtmaken en dat ze in de 3e kleuterklas allemaal zonder steunwieltjes moeten kunnen fietsen. En dat deed voor ons letterlijk en figuurlijk de deur dicht... Na de kerstvakantie begint ze met een schone lei bij meester Bruno achter onze hoek... Duimen dus dat het goed gaat... wordt nogmaals vervolgd...

Even schrikken toch

Vandaag was weer een spannende dag ten huize Cheyns-De Zutter. In alle vroegte opgestaan, want we moesten nog één en ander voorbereiden voor het verjaardagsfeestje op school van Jozefien. Als thema had ze “Pippilotta Victualia Rolgordijna Kruizemunta Efraïmsdochter Langkous” gekozen, beter gekend onder de naam Pippi Langkous. Mama heeft een schattig kleedje ineengeknutseld, en vlechtjes voor alle meisjes van de klas voorzien. Papa heeft piratenkijkers gemaakt voor de jongens, dus de hele klas zou in goede sfeer moeten zijn. Foto's volgen hopelijk binnenkort.
Maar om 7.00 rinkelt plots de telefoon… telefoontjes op zo’n uur van de dag brnegen meestal geen goed nieuws denkt een mens dan. Maar nee hoor, Rob belde ons met het goede nieuws dat Engineers Australia Jan erkent als ingenieur. We hebben het nog niet op papier want blijkbaar staakt de Australische post op dit moment.
Eerder deze week hadden we nog een referentiebrief van een vroegere werkgever ingescand en opgestuurd en dat bleek uiteindelijk toch genoeg.
Nu zouden we heel snel bij de DIAC moeten kunnen indienen, best nog voor Nieuwjaar want wie weet zitten er weer (voor ons ongunstige?) veranderingen aan te komen. Rob schat de duurtijd nu nog op een zestal maand, maar de situatie verandert in Australië zo snel dat we ons daar ook best niet al te fel op focussen. Het zou wel mooi zijn natuurlijk, dan zijn we rond deze periode volgend jaar ons eerste zomer-kerst aan het vieren ... Dat zal al wat anders zijn dan hier ’s ochtends op de slee naar het werk te moeten ;-)

winterziektes en schoolperikelen

Winterziektes:
Het is intussen al weer een maand geleden sinds onze laatste update, maar dat heeft alles te maken met de drukte die de winterziektes bij ons thuis heeft teweeg gebracht.
Het begon allemaal een 4-tal weken geleden bij Sebastiaan met een overweldigende hoest. De dokter nam het zekere voor het onzekere en verwees ons door voor longfoto's. Het verdict van de radioloog was helaas positief. Het ventje had een longontsteking te pakken. Meteen 2 soorten antibiotica er tegenaan gesmeten en 3x per dag aan de aerosol gehangen. Na twee weekjes thuis, ettelijke doktersbezoekjes en nog een aantal mooie longfoto's later mocht hij eindelijk weer naar de crèche. Anderhalve dag later was hij al weer thuis. Een mogelijke keelontsteking volgens de huisarts, maar zeker viraal, want na al die antibiotica kon een bacterie zijn lichaam haast onmogelijk nog betreden. Indien de koorts langer dan 3 dagen aanhield moesten we echter terug longfoto's laten nemen om een nieuwe longontsteking uit te sluiten. Na 3 dagen was het ventje inderdaad koortsvrij, maar intussen had zuslief een ferme hoest en heel wat koorts te pakken. Toch maar terug voor longfoto's dus, maar ditmaal van zuslief. Gelukkig was het verdict ditmaal negatief en waren haar longen mooi zuiver. Een virusje dus. Tegen het weekend was ook zuslief al een pak beter en gingen we - zoals iedere zaterdag - op boodschappenronde. Een nieuw paar schoenen voor Jozefien, een kapotte waterverdamper gaan omruilen voor een andere, de etensvoorraad voor een week inslaan, nog een apothekersbezoekje, ... Tegen de avond lag Sebastiaan - normaal het toonbeeld van speelse activiteiten en schelmenstreken - doodop en niet meer uit de zetel te krijgen. Aangezien hij nogal warm aanvoelde, toch nog eens koorts genomen en wat bleek... 40.3. Weer een longontsteking? Weer een keelontsteking? Ander virusje?? Aangezien het zaterdag was zijn we toch maar naar de spoed gereden en een bloedafname leerde ons al snel dat het om de beruchte griep met de sombrero ging. "Heel besmettelijk" wist de dokter ons te vertellen. "Best een meter afstand houden" (???). Aangezien Jozefien haar meetkunde nog niet helemaal ontwikkeld is had ze - zoals verwacht - het mexicaantje al snel van Sebastiaan overgenomen. Verdict: allebei thuis gedurende anderhalve week ! Helaas was ook onze normaalgezien alom tegenwooridge en alom bereide "oppas zieke kinderen" (ook wel opa genaamd) eveneens geveld en zelfs gehospitaliseerd. Het heeft dus wat voeten in de aarde gehad, maar we hebben de 4 weken doorsparteld (een hartelijk woordje van dank gaat hierbij dan ook uit naar Jolien, zonder jou hadden we het niet gered !). Intussen hebben we de 4 weken doorsparteld en kan iedereeen weer naar school / crèche. Gezond en wel zijn ze echter niet, want Sebastiaan heeft sinds enkele dagen weer een loopoor. Afspraak met de neus keel oor staat ingepland voor morgennamiddag aangezien de voormiddag al bezet is met afspraken in nieuwe scholen... en dat brengt me op mijn volgende onderwerp:

Schoolperikelen

Het was al sinds midden september duidelijk dat de beide juffen uit de 2e kleuterklas vonden dat Jozefien eigenlijk te jong was voor hun klasje überkindjes. Jozefien is nl. geboren in de laatste maand van het jaar en dan nog in de laatste week van die maand. Dubbel pech dus naar schoolse normen, zeker als je dan nog in een klasje terechtkomt waar 15% zijn jaar overdoet en dus meer dan een jaar ouder is. Vergeleken met het klasgemiddelde is Jozefien dus inderdaad jong. En meteen daarna volgde de hoog oplaaiende discussie tussen ons en de juffen over het feit of Jozefien te jong was voor de tweede kleuterklas. Volgens de juffen was het een vaststaand feit dat Jozefien niet in hun elite groepje thuis hoorde en dat we ze maar terug in de eerste kleuterklas moesten droppen (waar nota bene haar jongere broer ook dit jaar nog terecht komt !). Aangezien Jozefien volgens onze normen vrij verstandig en intelligent is voor haar leeftijd hebben we dit betwist en hun advies naast ons neergelegd met de duidelijke boodschap dat ze rekening moesten houden met haar leeftijd. We namen echter het zekere voor het onzekere en lieten een aantal testjes doen bij het COS om ook een objectief beeld te hebben van Jozefien haar ontwikkeling. Op donderdag krijgen we alle resultaten terug, maar uit de voorlopige bemerkingen leerden we al dat ze bij de psycholoog "heel positief" scoorde op de IQ en ontwikkelingstest en dat ze bij de logopedist als een superkind uit de talentest kwam. Hij had zijn hele resem testen tot 6 jaar op haar afgevuurd en naast de gebruikelijke instinkers had ze geen opmerkelijke fouten gemaakt. Straffe toebak vonden wij dat ! Zeker als je bedenkt dat ze haar weer in de 1e kleuterklas zouden steken, een klas die zich concentreert op het ontwikkelen van de taal... laat ons duidelijk zijn dat Jozefien (a.k.a. kwebbel) dat net niet meer nodig heeft. In de loop van het verdere schooljaar bleek echter dat de juffen het niet eens waren met onze beslissing om Jozefien in de tweede kleuterklas te laten en er kwamen ons allerlei nare verhalen aan de oren. De andere kleutertjes wisten te vertellen dat Jozefien eigenlijk in de eerste kleuterklas thuishoorde en daarom vaak niet mocht mee doen met de klasactiviteiten en de juf zelf had op het oudercontact in november het lef om ons recht in ons gezicht te vertellen dat ze Jozefien vaak links laat liggen omdat ze "toch haar tweede kleuterklas zal moeten overdoen, dus gaat ze er haar energie en tijd niet insteken". Dit spreekwoordelijke deksel kwam heel hard aan op onzer beider neuzen en in het kader daarvan besloten we een andere school te zoeken voor Jozefien en haar na de kerstvakantie te verhuizen. Morgen staan er een aantal van die schoolbezoeken op het menu. Afwachten hoe Jozefien reageert. Intussen is echter één van die beide juffen - de juf van "ik ga er mijn tijd en energie niet aan verspillen" echter ziek gevallen en blijkt dat ze dit schooljaar niet meer terug zal komen... Rest natuurlijk nog de andere juf en het feit dat ons vertrouwen een onmiskenbare deuk heeft gehad. We zijn er dus voorlopig nog niet helemaal uit, maar laten alvast onze schoolbezoeken morgen staan en hebben een nieuwe afspraak met de school vastgelegd aanstaande vrijdag om hen de feiten eens onder hun neus te wrijven. Laat ons hopen dat die even hard aankomen als dat deksel op onze neuzen aankwam. Wordt vervolgd zou ik dus zeggen...